Mijn verhaal

(Geboren in Woudenberg, 1962)

Leven met paradox
Niets is wat het lijkt, zelfs niets niet

‘Ik wil vrij zijn van mij’ kwam ik in een oud dagboek tegen. Als jong meisje verlangde ik diep naar een soort verdwijnen, versmelten, wegsmelten in verbinding met de ander.

Om een soort onnoembare grenzeloze zijnstoestand te herkennen via die geestelijke intimiteit. Voorbij het ego, de ik-persoon. En ik deed m’n best om alles wat dat in de weg stond ongedaan te maken, inclusief mezelf.

Maar meer nog was ik eindeloos gefascineerd door ‘het grote mysterie’.

Terwijl ik geen idee had waar ik naar op zoek was, voelde ik ergens zeker te weten dat er iets bestond dat meer waar, waardevol en fijner was dan het ‘normale leven’.

Zoveel onderzocht en ervaren, zoveel relaties aangegaan: met wetenschap, mystieke geschriften, opleidingen, vrienden en geliefden, leraren, guru’s en mystici: een eindeloos spiegeldoolhof van projecties en inspiratie.

Gevolgd door jaren van aarding, het meer volgen van gevoelens, verdere incarnatie en identificatie met al dat me fascineerde en kwelde.

Het zoeken naar waarheid, op een steeds abstracter niveau maar ook het integreren ervan in het dagelijkse leven, is eigenlijk altijd de grootste uitdaging, inspiratie en troost voor me geweest. Daarnaast kan ik ook intens geïnteresseerd zijn in details, manifestaties in het hier en nu; analytisch, perfectionistisch.

En maak ik alles graag wat mooier, harmonieuzer, sfeervoller. Vanuit een verlangen iets van die onzichtbare doch zo voelbare magisch mysterieuze, niet substantiële essentie van al dat is, in de vorm weer te geven.

Na een shockervaring op m’n vijfendertigste kreeg ik een ingrijpende mystieke ervaring waarmee veel van wat ik eerder had begrepen direct beleefd werd en zo dieper integreerde.

Toen ik vijf jaar later, tijdens een spannende ‘ziekte’ periode ‘toevallig’ in contact kwam met nondualiteit, ontdekte ik een heel ander perspectief, waardoor eerdere ervaringen en daarop gebaseerde conclusies in een ander licht kwamen te staan.

Deze realisatie was even verpletterend als diep ontspannend en vanzelfsprekend. De (h)erkenning bewustzijn te zijn, en dat bewustzijn de essentie van alles en iedereen is, was de absolute waarheid waar ik naar had gezocht.

Het persoonlijke leven gaat echter ook gewoon door. De paradox is dat terwijl wat we werkelijk zijn, Bewustzijn, onberoerd blijft bij wat er ook gebeurt, continue vrede is, het lichaam-geest mechanisme wel degelijk beïnvloed wordt door wat het meemaakt. En feitelijk steeds gevoeliger wordt.

Deze paradox is misschien wel het mooiste omschreven via het begrip ‘Human Being’, waarin de menselijke conditie samenvalt met het Zijn. Maar ook herkenbaar verstopt in het concept ‘Bewustzijn’.

Integratie

Dit lijkt mogelijk een mooi verhaal, nu het zo samengevat is.
We herkennen patronen, grote lijnen en de betekenis van onze ervaringen meestal pas achteraf. In de praktijk is mijn leven, waarschijnlijk net als dat van jou, ook getekend door drama en trauma, pijn en onzekerheid, strijd en geploeter. Én geluk, liefde en licht, schoonheid, verrassingen en flow; alle onvermijdelijke aspecten van leven als mens in dualiteit. Wat er veranderd is, is dat het niet meer ‘of-of’ is. Er is bewustzijn van een onverstoorbare vrede en stilte onder de ervaringen, gevoelens en gedachtenprocessen die langs komen. Een continu soort onpersoonlijk welzijn achter de, en als essentie van, de vergankelijke, fijne en pijnlijke, ervaringen die steeds komen en gaan. Wat steeds dieper doorwerkt in het persoonlijke leven. Een eindeloos proces.

Het is zo’n opluchting te ervaren dat die paradox dus een ogenschíj́nlijke tegenstrijdigheid is en dat alles wat is er mag zijn omdat het is. Als de essentie van waarachtig mens zijn: een wonderlijk mysterie. Dit deel ik graag met jou.

(Dit zijn ervaringen en beschouwingen die ik voor deze context heb gekozen. Ik had uiteraard ook hele andere accenten kunnen leggen.)

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.